Prije devet godina, 29. marta 2006. godine preminuo je Zoran Bečić, doajen bosanskohercegovačkog pozorišta.
Rođen je 2. aprila 1939. godine u Čačku (Srbija), a glumu je studirao na Beogradskoj akademiji u klasi čuvenog Mate Miloševića i diplomirao 1966. godine. Iste jeseni “odletio je na jug” u drevnu Ragusu (Dubrovnik) gdje će u angažmanu provesti dvije godine (iz tog perioda najradije se sjećao uloga u Ljubavnicima nepoznatog renesansnog autora i Ljubaji Muriella Shisgala). Potom prelazi u Sarajevo i tadašnje Malo pozorište (Kamerni teatar 55) koje je bilo rodonačelnikom pozorišne avangarde na Balkanu.
Sarajevski debi imao je u nezaboravnoj predstavi Radoslava Dorića “Noć ubica”, a zatim je u tri sezone odigrao čitav niz zapaženih uloga, počev od glavnih u “Pljački” i “Mračnoj komediji”, pa i sporednih u “Usamljenoj gomili” i “Veleizdajničkom procesu”, sve do naslovnih u “Viktoru ili djeci na vlasti” i “Idiotu”. Godine 1971. nije odolio izazovu da se dokaže i u Beogradu, međutim, nakon dvije sezone vraća se u Sarajevo, ovaj put u Narodno pozorište gdje igra brojne zapažene uloge (“Priče iz Bečke šume”, “Bašeskija”, “Čežnja pod brestovima”, “Nora”, “Hrvatski Faust”, “Na Božijem putu”, “Omer-paša Latas” i ponad svega kao Rjepnin u “Romanu o Londonu” Miloša Crnjanskog u režiji Sulejmana Kupusovića).
“Mnogi su me pitali jesam li ja, kao Srbin iz Čačka, požalio što sam ostao za vrijeme rata u Sarajevu. Nikada. I ne daj Bože da se to ponovi, učinio bih isto. Uz sve tuge, tragediju i užas kroz koji je prošao ovaj grad, bilo je toliko topline, ljubavi, razumijevanja i lijepih riječi.”
Podjednako je bio vezan i za Kamerni teatar 55. Za ostvarenja u “Noći ubica” dobio je Zlatni lovor vijenac Internacionalnog teatarskog festivala MESS.
U ratu Bečić je bio jednim od glumaca – utemeljitelja SARTR-a i akterom Skloništa, a debitirao je i kao reditelj remake-postavkom predstave “Nije čovjek ko ne umre” Vehmira Stojanovića, nakon čega režira i “Memoare Mine Hauzen” Safeta Plakala u produkciji SARTR-a, te dvije predstave u Kamernom teatru 55 (“Suton” Ive Vojnovića i “Smrt i djevojka” Ariela Dorl’mana) i “Nije čovjek ko ne umre” u mostarskom Narodnom pozorištu.
U Narodnom pozorištu u Sarajevu, u kome je proveo i svoje posljednje glumačke dane, obavljao je i funkciju direktora drame. Bečić je do kraja života igrao svoju posljednju ulogu dobivši svoj posljednji aplauz na otvorenoj sceni tumačeći lik Alihodže u predstavi “Legenda o Ali-paši”. U sklopu Festivala komedije Bosne i Hercegovine “Mostarska liska 2006.” posthumno mu je dodijeljena nagrada “Velika mostarska liska.”
Filmografija: Viza za budućnost, TV-serija (2002), Zamka za ptice (1991), Aleksa Šantić, TV-serija (1990), Moj brat Aleksa, film (1989), Bure baruta, film (1989), Odluka (1983), Ratni hljebovi (1981), Zajedno (1981), Husinska buna (1980), Trinaestogodišnjaci, TV-serija (1978), Most, TV drama (1977), Naše priredbe, TV-serija (1973), Valter brani Sarajevo (1972), Adam i Eva 66 (1966), San (1966).